Traumatische gebeurtenissen kunnen een enorme impact hebben op iemands leven en soms zelf leiden tot PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis). Dat gebeurt wanneer deze gebeurtenissen, zoals levensbedreigende situaties, (seksuele) mishandeling, of ander geweld niet goed worden verwerkt. Hierdoor worden traumatische gebeurtenissen opnieuw en ongewild opgeroepen en opnieuw beleefd. Dergelijke herbelevingen gaan dan veelal gepaard met intense gevoelens van angst of panier, woede-uitbarstingen, concentratieproblemen, nachtmerries, concentratieproblemen en een overmatige vorm van waakzaamheid of juist vermijdingsgedrag. PTSS leidt behalve tot psychische klachten ook tot lichamelijke gezondheidsproblemen zoals stijfheid in spieren, spierpijnen, hoofdpijn en vermoeidheid.

Gevolgen
Het steeds opnieuw getriggerd worden en het herbeleven van traumatische gebeurtenissen brengt met zich mee dat iemand vele beperkingen ervaart. Op het werk of thuis, in een relatie of gezin. Slecht kunnen slapen, ernstige schrikreacties of woede-uitbarstingen hebben zowel voor de persoon zelf als de directe omgeving veel impact. Maar ook het niet meer kunnen genieten. Geen kleuren meer zien, afgestompte waarnemingen van geuren en geluiden. Angst, depressies of verslavingsproblemen maken een 'gewoon' leven dan nagenoeg onmogelijk.

Partners en kinderen
Zoals gedetailleerd beschreven in het boek 'Oorlogskind in vredestijd' van Laurens van Aggelen, hebben de emotionele uitbarstingen en de voortdurende spanning binnen een gezinssituatie vaak zeer heftige gevolgen voor partners, kinderen of anderen in de directe omgeving van degene die aan PTSS lijdt. Het is daarom goed dat zij de juiste informatie tot zich nemen om beter te begrijpen wat er in hun naaste omgaat. Waarom de reacties soms zo heftig zijn. Door meer te weten over oorzaken, kenmerken en behandelmethode is het voor hen makkelijker om er mee om te kunnen gaan. De impact op hun leven kan namelijk tot secundaire PTSS leiden. Over het al dan niet bestaan van secundaire PTSS lopen de meningen dusdanig uiteen dat er welhaast een taboe op lijkt te rusten. In het artikel 'Trauma is niet erfelijk en dat is nog altijd taboe' van Jolande Withuis op 10 mei 2006 staat bijvoorbeeld dat A. Veeninga, psychiater en werkzaam bij het Sinaicentrum, heeft verklaard dat kinderen en partners van oorlogsslachtoffers geen 'secundaire PTSS' zouden kunnen hebben.
Annemarie J.M. Smith, psychiater bij Stichting Centrum '45 denkt daar geheel anders over zo moge blijken uit haar artikel in 'Medisch Contact' van 24 april 2003. Smith: "De naoorlogse generatie groeide op met door de oorlog getraumatiseerde ouders. De mate waarin die ouders hun traumatische ervaringen konden verwerken was bepalend in hun ontwikkeling. Konden hun ouders een warme relatie met hun kinderen aangaan en hen later de gelegenheid geven zich los te maken? Veel naoorlogse kinderen werden getraumatiseerd door agressie die herleidbaar is tot de traumatische ervaringen van de ouders. Verlies van familieleden of het ontbreken van een eigen culturele omgeving bemoeilijkten de ontwikkeling van een eigen identiteit. In de regel zijn zij erg loyaal naar de ouders die zoveel hebben meegemaakt, waardoor er weinig ruimte overbleef voor hun eigen ontwikkeling, voor losmaking, voor woede om tekorten; ze hebben weinig recht op eigen problemen en moeilijkheden."
Voor partners en kinderen van naasten die met PTSS kampen zijn de gevolgen voor hun gevoelsleven niet minder heftig en destrastreus.

Ongeveer 80% van de Nederlandse bevolking maakt minimaal één traumatische ervaring mee tijdens zijn of haar leven. Ongeveer 10%
van de mensen die een traumatische ervaring meemaakt ontwikkelt
een PTSS. Het risico op het krijgen van een PTSS hangt af van het
soort traumatische gebeurtenis dat is meegemaakt. Vrouwen
ontwikkelen vaker een posttraumatische stressstoornis dan mannen.
Ook is bekend dat mensen die eerder traumatische ervaringen hebben meegemaakt of een psychiatrische voorgeschiedenis hebben meer
risico lopen op het ontwikkelen van PTSS.

Bron: Herstenstichting